KADER MAHKUMU
Kolumda kelepçe ayağımda prangalar
Üstüme doğru geliyor sanki taş duvarlar

Kapkaranlık hücre sadece benim dünyam
Ellerim boş kaldıkça kabusa döndü rüyam

Sebebini bilmediğim bir suçun mahkumuyum
Sermayem çile hasrettir ekmeğim ve suyum

Devasa hapishanede bir tek mahkum benim
Affı yokmuş bu suçun eriyene dek tenim

Kulağımı patlatır gardiyanların sesi
Çok gerilerde kaldı dostlarımın nefesi

Gözlerimi kapatıp dalarım hayallere
Gezip dolaşırım gönlümdeki yadellere

Yüce dağda kar olurum bazen vadide sel
Bazen yamaçlarda çiçekleri okşayan el

Denizi seyrederim ormanlık sahillerden
Yükselirken bulutlara sadece sen ve ben

İçim titrerdi gözlerin gözlerime bakarken
Gözlerinden yüreğime sevdalar akarken

Götürseydin beni dünyanın diğer ucuna
Kalbimi söküp verebilseydim avucuna

Bilmiyorum bu suçtan var mı zamanı dolan
Dipsiz karanlıktan ışığa doğru yol bulan

Görüş günüm yok bekliyorum hep boynu bükük
İçim yanar gözüm yaşlı bedenimse dökük

Bir güldüm baharda hazanı yaşadım soldum
Ben kendi kaderimde kadere mahkum oldum.
Cengiz DENEK 20.02.2010