Ne kadar unutsak da terk ederek gideni
Gezdiğimiz yerlerde yürek hep sordu seni
Yad etmek istemedim kalbimi terk edeni
Belli ki bu gidenler unut diyordu beni
İstanbul denen şehir bu sefer yordu beni

Bir yudum sevgi için bütün bu mücadele
Bir türlü bitmiyor ki yaşamla mübadele
İnsana reva değil gördüğü muamele
Sevdiğim dediklerim arkamdan vurdu beni
Hasret denilen yangın kasıp kavurdu beni

Hayat yumuşak değil çoğu zaman hayli sert
Yüzüme gülenleri sanıyordum dost ve mert
Damla damla birikti kalbe yüklediğim dert
Olaylar zaman zaman öylesi gerdi beni
Bitirdi yıllarımın çözümsüz derdi beni

Kaya bile dağılır yağmurun vuruşundan
Yaprak kuruyup gider yelin savuruşundan
Ayrılık depremine kalbin dik duruşundan
Tükendi bitti beden dertlere sardı beni
Sensizlik denen kader yerlere serdi beni

Zaman denilen buzul yangınları sakladı
Coşari bu yüreğe sevmeyi yasakladı
Bu kadar arbedeye yorgun yürek tekledi
Fırtınalar gün be gün sallayıp durdu beni
Bilinmez meçhullere doğru savurdu beni

20.02.2009/İstanbul

İbrahim COŞAR