Topraðýma Ektim Gülüþlerini

" Sen, hayata ne verirsen,
Hayatta sana onu verir...."

Durma zifiri karanlýklarýn altýnda.
Bir tutsan küçücük ellerimi,
Nadasa býrakýlmýþ topraðýmda
Benek benek,
Al al, yeþil yeþil cicekler filizlenecek.
Ve bir öpsen yüreðimi,
Acýlarým sonsuzluða gömülecek.

Yýllar düþerken takvimlerin koynundan,
Yetmedi mi ömrünü taþ dibeklerde dövdüðün ?
Yetmedi mi umutlarýný gözyaþlarýna gömdüðün ?
Hadi, kaldýr baþýný köhne kaldýrýmlardan.
Gülleri yüreðine ekiyorken,
Utanma,
Utanma ne olur karanlýðýn icinden
Gözlerine yýldýzlarin ýþýðýný doldurmayý...

Bensiz aðlasan kangren gecelerin sabahýnda
Dalýndan koparýlmýþ bir papatya olur bedenim.
Bir gülümsesen acýlarýma,
Tomurcuklarda gezinen bir kelebek olur yüreðim.

Yüz çukurlarýnda acýlarýnýn eþgalini arýyorken,
Hasretini tahta beþiklerde uyutamýyorum.
Ve sen gül yüreklim,
Gözyaþlarýnla yaralý ceylanlarý emzirirken
Ben, þakaklarýndaki hüzünleri söküyorum birer birer.

Güneþe fýsýldýyorken seni sevdiðimi,
Adýný mýhlýyorum tozlu dudaklarýma.
Meleklere anlatýyorken gül yüreðini,
Gülüþlerini ekiyorum kurak topraðýma.