Hava berraklaştı, sular duruldu,
Billur gibi akar çayımız bizim.
Deprem kuşağına zincir vuruldu,
Nur ile uslandı, fayımız bizim.

O dünkü öfkeler vahşi aslandı,
Pençesi kırıldı, dişi taşlandı,
Kurtlar tavşan oldu, eşek yaşlandı,
Küheylana döndü tayımız bizim.

Kitaplarım yandı, kül oldu terek,
Kudret kitabını okuyor yürek,
Savaş bitti artık, oka ne gerek,
Dümdüz oldu; eğri yayımız bizim.

Tenzihin kendidir işlenen her iş,
Misal âlemidir teşbihe veriş,
Zuhurdan ibaret geliş ve gidiş,
Kaderle paralel rayımız bizim.

Binlerce okyanus, tek bir katremde,
Varsın geda yazsın erlik rütbemde,
Gökteki yıldızlar gönül kubbemde,
Güneşle beraber ayımız bizim.

Aynaya döneli varlık ve yokluk,
Sırra kadem bastı açlıkla tokluk,
Meğer bir vücutmuş görünen çokluk,
Birden bire döndü sayımız bizim.

Gönül âlemine boşa dalmadık,
Onu özde bulduk, sözde kalmadık,
Yazılan rolleri çok geç anladık,
Yaralı olmakmış payımız bizim.

11.02.2010…….Mustafa YARALI