Kendimce dert yanıyorum sana
İçim ürperiyor ansızın,kelimeler üşüyor gibi
dilim varmıyor SEN demeye,diyemiyorum sanki...
kızıyorum kendime ve karanlığa savaş açıyorum
ama nafile...
istemeden içiyorum cenazeme,
korkutuyor beni bu kaderimsi yol,etraf sessiz zamanlara inat halen geçmekte...
tam bir seyyar oluyorum yine
içim kırğın içim nefret köpürmekte.
boğazımda düğümleniyor kelimeler yutamıyorum
ellerimle boğazımı sarıyorum aniden
bağırınca ağlıyorum,karanlığa atıyorum resmini,
sancılar hançer tadı veriyor ama
yinede SEN diyemiyorum acılarıma
ansızın gün ışıyor, odamda bir rüzgar tüm soğukluğuyla esiyor.
içimde gömülen biri var bu gece,SEN sin biliyorum
ama adını diyemiyorum.
kendimce ağlıyorum acının koynunda
ıslatıyorum üst başını,bir şey demiyor belki ama
oda özlemiş seni besbelli,sayıklıyor adını kulaklarıma...
göz ucuyla süzerken etrafı aniden son mektubun tütüyor masamda
titrek bir soğuk alıyor beni,öyle bir soğuk ki bu...
fırtına misali,girdep gülü gibi kavuştu bana.
mevsimler seni istiyor,bu ev sensiz çekilmiyor.
ne odalarına nede avlusunu girilmiyor.
kimsesiz sancılar kelepçeleyince bedenimi,korkuyorum korkutuyor.
Okuyorum satırları bir bir...
SEN kokuyor satırlar..istemezdim gitmeni,istermiydin sanki sende
beni terk edip gitmeyi..
param parça bir yaralı yürekti senden arta kalan duygu yüklü bedenime...
sebebini biliyorum ama,
yinede cesaret edemiyorum sanki SEN demeye