Kırmızı güllerin alı var,
Bu dünya oldu artık dar,
Kalp kırık, dökük gel onar,
Herkes hayatını kendi yaşar..

Nazar eder o güzel bakışlar,
Kayboldu gelmiyor umutlar,
Karardı sabahı olmayan akşamlar,
Sanki hayallerle gezer yıldızlar..

Biraz ışık alan gözler kararır,
El açıp da yaratana yakarır,
Son olmadan bir yerlere varır,
Hazan mevsimi gibi savrulur..

Bazen hadi be dersin kendine,
Neden böyle oldum ben niye,
Anlatılan masal gelir kimine,
İşte böyle değişmiyor nafile..

O dert, bu dert ah dedirtir,
Garibi alır götürür söyletir,
Biraz duygulanıp da istemektir,
Bilinmez yarın nasıl gelecektir..

Çırpınırsın, koşarsın yorulursun,
Bir hatırlanır belki sorulursun,
Yaşıyorsun ama hayatta yoksun,
İşte kendi kendine yaşayıp gidiyorsun..

İşte dil söylemese de kalem yazar,
Yok ki, kazan mezarını kendi kazar,
Ne yaparsan, söylersen kendine hasar,
Eklenince bir, bir ardına yaşam zarar..

Hiç gibi gezinirsin dünya gemisinde,
Bunlar geçti, beklemeler artık gerisinde,
Herkes bekler umutları sevgisinde,
Kimisi de değil, varsa hakkı kendisinde..