Bu bir vazgeçişti belkide son kez;


"Bir vazgeçiş öyküsü bu ... Dinle! Sevdiğim ...
Cam kırıklarıyla dolu bir yolda yalınayak yürümek gibi yokluğuna alışmak ... Tam acıya direniyorum derken Batan her yeni parçayla sımsıkı sardığın o yaraların - bir daha asla yaralanmam derken - Tekrar tekrar kanamsı gibi ... İnsanın - canının acıması - yani ... Ne derin bir anlam bu gerçekten bilene ...

-Canım acıyor- ........

Hiç aklımda yokken Sen dolu anlara gömülmek Ve medet ummak özlemime çare olsun diye dalgın bakışlarımda gördüklerimden
Her nakaratta daha da perişan bir yenilgi demek ... Anlamların benliğime yüklediği gerçekler çok ağır artık ! Varlığımı zorlayan bu oyundan yoruldum ! Seni özlemekten .. Yokken varsaymaktan .. Esirin olmaktan .. Hayal etmekten .. Yaşanmamış saymaktan .. Var gibi görmekten .. Yok gibi yaşamaktan .. Ve sürekli kırılmaktan Yoruldum !!!


Öyle bir labirent ki bu Bulduğum bütün çıkışlar sana yeniden başlamama sebep aslında .. Ve kalemi hiç kaldırmadan yerinden başladığım tüm başlangıçlar artık sahte ! Tüm bu sahtelikler içinde Artık o bile zararda ! İskontolu bir taktik uyguladığı
Ve Alış fiyatına satılık artık herşey hanemde ... Bir vazgeçiş öyküsü bu ... Dinle!

Canını canıma kattığım senden Uğrunda herşeyi hiç yapabiliceğim senden Vazgeçiyorum ... Zaman şimdiki zaman ... Ve sen artık hep Benim geçmişte kalan - yaram -......"