Sen büyürsün
koşturursun
oradan oraya

diploman elinde
envai çeşidi
beyninde
olur olmaz
bilgilerin

meslek sahibi
oldum dersin
en evvelâ

sonra yuva kurarsın
baba olursun peşine
anlarsın babanı
ilk defa

yıllar geçer

büyür çocukların
dedeleri pek sever
hepsini hem de

eskiden
cahillik işte
evlât ayıranlar
yaşlanınca
torun ayırmaz olur

torunlarda
çok severler
dedelerini
senle konuşmadıkları ne varsa
konuşurlar inadına

dedeleri dinler
hiç kesmeden sözlerini
azarlamadan bir de
büyük adamlarmış gibi
seni hiç dinlemediği şekilde

sen kızarsın
alınırsın
kuruntu yaparsın
anlayamazsın
basmaz aklın

seni
adam yerine
koymadığını sandığın
baban

arkadaş gibi
olmaya çalıştığın
çocukların

hep
uzak gelirler
sana

dalarsın işe güce
daha çok para kazanırsan
belki baban o gün;
" işte şimdi adam oldun sen," der
ve çocukların
daha bi gurur duyar seninle
eşinde

çalmaz olursun
babanın kapısını
uzunca bir dönem
öyle meşgulsündür ki
vaktin olmaz

haftalar geçer
aylar kovalar ayları

sen yokken eve uğrar
annenle baban
severler torunlarını
bir sürü hediye
kucaklarında
yetmezmiş gibi bir de
alışverişe götürürler
belki sinemaya

sen akşam geldiğinde
yorgundur çocuklar
ama mutlu uyumuşlardır

kokularına hasret
öpersin uyurken
okşarsın saçlarını
" babamda beni
böyle mi severdi? "

ya da

"babam beni seviyor mu ki?"

diye düşünürsün
uyursun
ama zor

kalkarsın sabah işe
yine zor

aklın karışık
işler
dertler
tasalar

ve baban ölür bir gün
şanslıysa senden önce
bilir çünkü babalar
evlât acısı benzemezmiş
hiç bir şeye

tez bir haber yayılır
acı acı çalar telefonun

sessize almışsın telefonu
toplantılar bahane
epeydir aramayan amcan
telefondadır
istemeden açarsın önce

koş gel der sana
hemen bırak işi gücü

ne olmuştur ki?

Kalkar cenaze
herkes ayrı perişan
son sözünü sen değil
hastanede hemşire ile
doktor duyabilmiştir ancak

-" Oğlumla gurur duyuyorum doktor bey,
boy boy torun verdi bana, işi gücü yerinde,
kimseye muhtaç değil ya, aferin ona,
aferin benim aslan oğluma..."


01.11 - 28 Ocak 2010
başakşehir - İstanbul