Küçükken masal anlatılmasını çok severdik, avunurduk,
Zamanla büyüdük, gerçeklerle çepeçevre olduk, savrulduk,
Daha da sonrasında hayatın içinde oyalandık, kaybolduk,
Geldiğimiz evrede içe döndük kendimizle hemhal olduk…

Kendimize masallar anlattığımızda hayat daha mı hoştu?
Yoksa benliğimiz daha ağır misafirlere hazır değil miydi?
Her ikisi de mümkün, bize neler olacaksa doğrusu oydu,
Aksi halde karşılayabilmek zordu, bu hayatı olduğu gibi…

Masallar gerçeklerin olmayacak bir yönüydü, inanılmazdı,
Hayatın kendisiyle karşılaşmak bizim için kolay olmazdı,
Küçük beyinlerimizle masalların gerçek olacağını sandık,
Ancak onlar sayesinde hayatın gerçeklerine kolayca alıştık…

Büyüyünce neler oldu, şimdi hangi evresindeyiz hayatın?
Bunları düşünüp dururken başka evresindeyiz dünyanın…
Gerçeklerle birlikteyken aradığımızı sanalda buluyoruz,
Gerçekten bunlar mı aradığımız, böylesini mi istiyoruz?