Bir eli gecenin yarısını tutarken,
Bir eli güneşi çağırıyordu!
Dingin bir denizde,
Sabahı karşılamadan önce
Yok olurken yakamozlar…

İntikamını almaya çalışıyordu fırtına,
Ay ışığının tedirgin sessizliğinden!
Rüzgar sert eserken,
Yağmur,
Denizin derinliklerinden su yüzüne çıkan
Cılız umutları,
Yeniden sulara gömüyordu…

Uyanan kara toprak,
Yaban gülünün kanayan yüreğinde,
Üretkenliğinin umudunu taşıyordu,
Yaşamın bir başka boyutuna…

Gidenler,
Bir daha geri dönemiyordu,
Karanlığın anaforundan…
Başları dimdik,
Ve sessizce
Ve onurlarıyla
Gözden uzaklaşırken kahramanlar,
Umutsuzluğa doğru,
Kanat çırpmaya hazırlanıyordu günler…

Gecenin yarısından sonra,
Önce dalgaları okşadı kıyıdaki adam…
Sonra
Öfkesini dindirdi,
Avuçlarının içine aldığı fırtınanın…
Sabah olduğunda,
Göz bebeklerinde parıldıyordu,
Güneşin doğuşu...