Yok!

Yok işte
ikinciyi içmeye
cebinde çay parası
yok...

Oturmuş
kahve köşesinde
bir başına
dalmış derine
soğumuş çayından
yudum yudum
oyalanıyor.

Olur a
bir tanışı çıka gelse
mazAllah

"çay içer misin?"

dese
hesaba yazdıracak
yüzü yok...

Ne kadar istese de
alıp başını gitmeyi
ona hiç gücü yok…

Hayırsız oğlu
güzel gelini
ve cennet meyvesi
torunu gelmiş
az önce
haber verdi
terzinin çırağı

“Muzaffer dayı, müjdemi isterim he”

deyip
gevrek gevrek gülerek…

Bir solukta varmış eve efendi
torunu atlamış boynuna hemen
gelini sarılmış sıkı sıkı
oğlu biraz çekingen
öpmüş babasının elini…

Hoş beş sohbetler
yemek faslı
Allah ne verdiyse
derken
su gibi geçmiş
hafta sonu
giderken burkulmuş yüreği
emekli Muzaffer efendinin

“dedem sende geliversen bizle”

deyiverince torunu
parlayıvermiş gözleri
olur diyecek olmuş önce
sonra yoklayıvermiş cebini
son on lirasını
torununa harçlık verdiği
gelivermiş aklına…

“Başka zaman inşaAllah”

Demek zorunda kalmış
çok sevdiği torununa…

Hanımı anlayıvermiş hâlinden
ama çocuk bu
anlar mı hiç?

Büküp boynunu
iki gözü iki çeşme hem
gel de gel

gel de gel…

Yastık altından bir yarım altın
çıkarıvermiş hanımı
gizleyerekten avucunda
tutuvermiş beyinin elinden

“aaa üzme be adam masûmu”

diyerekten
bırakıvermiş avucuna
emekli Muzaffer efendinin…

03.13 – 10 Ocak 2010
Başakşehir - İstanbul