Onlar bir aile oluşturmuştu, beş kişiydiler,
Kısa bir süre sonra azaldılar, dörde indiler,
Derken öyle bir gün geldi ki anlayamadım,
Sayıları üçe inmişti, artık hiç sayamadım…

Öyle de olsa aileydiler, birlikte yaşıyorlardı,
Anne onlara her zaman kol kanat geriyordu,
Yabancı bir kedi yahut köpek yaklaştığında,
Bir kaplan oluyordu sanki, atlıyordu onlara…

Bir gün yine yiyecek vermek için gitmiştim,
Biri daha eksilmişti, anneyle yavrusu kalmıştı,
Yavru beni görünce sevindi, oynamaya çalıştı,
Onun da keyfi yoktu, yattığı yerden kalkamadı…

Ben ayrıldım oradan, aklım yine onlardaydı,
Küçük kedinin son hali hoşuma gitmemişti,
Akşam üstü mamalarını alarak tekrar gittim,
Anne oralardaydı ama yavruyu göremedim…

Annenin yavrusu yoktu ama o hala aynıydı,
Verdiğim mamayı yemek için başkası geldi,
Hala yavrularını koruyor gibi kediye hırladı,
Bu da yetmedi, hız alarak üzerine atladı…

Yavruları yok olmuştu ama o hala bir anneydi,
Etrafında kimse yoktu ama duyguları yerindeydi,
Bilmem ki bu sorumluluk duygusu ne kadar sürer,
Belki yeni bir gebelik eskisinin yerine geçer…