Sokaktaki kedim çok değişken bir karaktere sahip,
Yavrularına çok düşkün ama bu normal gözüküyor,
Verilen yiyeceklere dokunmayıp yavrularına bırakıyor,
Ancak onlar uzaklaştığında kendisi yemeye başlıyor...

Onları dünyaya getirdiğinde emzirmek istememişti,
Ben onu yere yatırıp yavruları üzerine dizmiştim,
Zamanla yavrular pratikleşti, memeyi yakalıyorlardı,
Onu otururken de görseler yanına gidip buluyorlardı...

Zaman çabuk akıyor, zamanla büyümeye başladılar,
Yine annelerinin yanından hiçbir zaman ayrılmadılar,
Kendi kendilerine ufak tefek oyunlar da oynuyorlardı,
Yorulduklarında da birbirlerine yaslanıp uyuyorlardı...

Hayat böyle bir arenadır, değişime uğratır herkesi,
Onlarda da bu şekilde gösterdi kendi maharetlerini,
Zamanla yavruların sayısında birer birer azalma oldu,
Dört taneydiler ama içlerinden sadece biri orada kaldı...

Şimdi yalnız, hep annesiyle birlikte olmaya çalışıyor,
Anne de yabanileşti, bazen yavrusuna bir pati atıyor,
Yine de o nereye giderse yavru arkasından koşuyor,
Anne ne yaparsa aynısını taklit etmeye çalışıyor...

Hayat böyledir, insanlar için de aynı kediler için de,
Ayaklarının üstünde duramazsan kimse olmaz yanında,
Belki de anne yavrusuna bunu anlatmaya çalışıyor,
Kendisi olmadığında yaşamaya çalışmasını öğretiyor...