İçimde tehirli bırakılmış bir mektubun
En ıslak yerinden yazıyorum..
Yine gece..
Yine rüzgar.
Delip geçiyor ciğerlerimi..
Ve yarım kalmış mürekkebimle
Suskunluğun en çoğul yanından,
Tekil yalnızlığıma baş kaldırdım
Özlemin büyüdü bende..
Büyüdü,
Koca bir sevda oldu cümlelerim...


Evet yok’tum..
Evet suskun’dum..
Biraz da yorgun..
Kendi ayaklarıma çelmeyi ben taktım.
Ben sana hayat dedikçe,
Ölüyordum içimin en cocuksu yanında..
Sana yardım edemeyen ellerime,
Sana güç olmayan yüreğime
en büyük cezayı verdim.
Gecenin karanlığı sürdüm yüzüme..
Soğuk rüzgarı saldım yüreğimin üzerine..

Kaç gecedir üzerime sesin örtülmüyor..
Ne zaman elim yüreğine yeltense,
Uykunu bölmekten korkuyorum..
Oysa susuzum çöllerinde..
Susuzluğuma tek çare hayat dolu sesin..
Kana kana içmek ister iken sesinin tonunu,
Seni uykulara terkediyordum..

Yürek çekmecemde duran mektupların,
Temize çekilmeyi bekliyor sevgili..
Kum saatinden akarken ki zamanda
Harf harf oku beni..
Ve ben sana hayat dedikçe
Sen gece aldırmadan,
Rüzgara kanmadan düş yollara..
ve aydınlık yüzünü vur dudağıma..

Şimdi üzerimden beni çıkarıp
Yüreğime seni giydireceğim.
Sen siyahı yakıştırdıkça kendine,
Ben sana hayatı senin gözlerinle anlatacağım.

Ve sen geceye aldanıp
Sustukça ben sana çoğalacağım..
Rüzgara kanıp kuytu kuytularda üşüdükçe,
Sesimin sıcaklığında
Bir Elif masalını kulağına fısıldacağım...

.....

“ Eyvallah en çok bana yakıştı “

23 Aralık 2009

İsmail SARIGENE