Unutuğumuz siyah beyaz filmlerde tanıdık hayatı.
Kimi yoklukta kimi zaman varlıktan usananları gördük,
İsyan eden kulları amasız hırslarıyla tanıdık,
Hayat savaşlarıyla tanıtık babalarımızı,
Daha küçükken ımrendik hayat daki zorlu hikayelere.
Savaşmayı oradan öğrendik, hayatla.
Kimi zaman yanlızlıkla savaştık kimi zaman kendimizle.
Ama hayatımıza hiç siyah beyaz çizgiler koymadık.
Unutuğumuz dostlarda oldu, unutan kardeşlerde.
Ama biz hayat hikayemizi hiç unutmadık.
Saklamadık gerçekleri sevdiklerimizde ve sevmeyenlerimizden.
Çünkü biz andolunun yağız delikanlısıyız...

Bazen ağladık sessiz sessiz, içten ve yüekten,
Ama hiç gözlerimiz yaşarmadı,yaşlar akmadı;
Akıtığımı<z yaşlar içimize içimize akıtmayı öğrendik
Kavgayla delikanlı olumayacağını öğreti dedelerimiz,
Asıl delikanlı öfkeden kavgasız ayrılmaktı.
Unutulmayı sevmesede çok unutulduk hiç kapımızı açan olmadı.
Yalnız kurt öfkesiyle saldırdık hayatın kapısına.
Kimi zaman kibar bir bey efendi;
Kimi zaman öfkeden kudurmuş bir cellattan varksız olamadık.
Bazen tarih okuduk, atalarımızın anısna
Aslında tarih benim savaştım yorulmadan,
Şimdi untulmuş bir şehideyim kimse sormsaz kimse bilmez halimizden .
İçimizdeki savaş gelde gör diyecek bir dost kalmadı.........
Selam sana ey unutulan şehir....

devam