Kabil, yıllarca evvel öyle bir iş başlattı.
Huzur tedavüldeyken tuttu vicdanı sattı.
O andan itibaren insanlık bir kaosta.
Atadan miras kalan marazlı bir icattı.

İnsan mı hem cinsini vahşice boğazlayan.
İnsanın yaptığını yapmıyor yılan çıyan.
Uygarlık narasının yankıları gömüldü.
Ve kalktı tedavülden sayende vicdan utan.

Bulut yağmura gebe sevgi yürekte mukim.
Mevlanın yarattığı cana kıyanlar da kim.
Bunca güzellik varken ne gerek gaddarlığa.
Yeryüzünde hıyanet yüreklerde yok tahkim.

İnsana insan eli layık gördü vahşeti.
Hıyanetin gölgesi semirtiyor dehşeti.
Akıl ve vicdan diye nimet vermiş yaratan.
Kullanmayız onları değil kan kan diyeti.

Yer yüzünde ilk kanı döken el insan eli.
Yıllardır savaşlarda akıttık kandan seli.
Kan ağlarken mazlumlar kardeşleri bî haber.
Bir taraf kan kusuyor öbür yanda yalelli.

Sanıyorum it bile dehşet duyuyor kandan.
Can taşıyan eliyle yok ediliyor hep can.
Ve artık karaborsa kalmadı vicdan micdan.
Lanet bir çığır açtın iz süreriz arkandan.

Kanla kirlendi o dem Kabil’in hunhar eli.
Habil’dir mazlumların temiz vicdanı beli.
İnsanlık imtihanda nefis denen düşmanla.
Bizim yaptığımızı yapmaz tescilli deli.

Akıl en büyük nimet deriz de kan dökeriz.
Can kadrini bilmeyiz mihraptan taş sökeriz.
Bir hoyrat yaklaşımla yıkılır kutsal yapı.
Rahmanı unutur da şeytana diz çökeriz.

Ah, ne zalim insanlık kavga onun icadı!
Bazen kanlı katildir bazen okkalı cadı.
Oysa, "fitne katilden beter." denildi bize.
Bu gaflet denizinin dolmadı mı miadı?

Öğüt, bize kâr etmez cümle işimiz nisyan.
Devr-i Kabil’den beri icadımızdır isyan.
Basarız yaygarayı azdırırız yarayı.
Ne ebleh hâle düştük isteriz hep kana kan.
Ankara,20.12.2009 İ.K