Akşam üstü iş çıkışı belediye otobüsünün boş koltuğuna oturdum hikaye bundan sonra başladı
Yanıma kırk beş yaşlarında,saçlarında hafif beyazlıklar olan bir bey oturdu
Elinde cep telefonu keyifli bir sohbette belli
İstemeden kulak misafiriydim konuşmalarına
Hocam diyerek başlayan cümleleri vardı
İşte bu noktada bir kelimesi dikkatimi çekti
Hocam ben aşkımı çok seviyorum,onsuz olmaz,
Onun sesini duymadan yaşayamam ,onun sesi içimi rahatlatıyor diyerek
Uzun,uzun cümleler kuruyordu hocasına
Bende duyduğum bu sevgi karşında,içim den bir yorum yaptım hemen
Ne güzel dedim bu devirde sevginin yitirildiği bir zamanda sevgiden bahsetmek,sevmek ve sevilmek ne kadar güzel diyerek onun adına mutlu oldum
Ben bu duygular da ,yüzümü yola çevirmiş dalmış bir şekilde giderken
Adamın hocası ile konuşmaları devam ediyordu,
Birden anasından bahsettiğini fark ettim
Anamın ölüm yıl dönüm mevlüdü var haftaya,diyerek anasına olan özleminden bahsetmeye başladı.
Anam olsaydı ben daha iyi yerlerde olurdum diyordu hocasına,
Anamın yerine aşkımı koydum Allah iyi ki onu karşıma çıkardı diyerek
Cümlelerini bir biri ardına sıralarken,
Bir kelimesi ile birden irkiliyorum,eşimin yeri ayrı ,çocuğumun anası,ama aşkımın yeri çok daha ayrı diyerek hocasına olan konuşmalarını artarken
Ben biraz önce sevgisini takdir ettiğim adamın son kurduğu cümlelerle şimşek çarpmış gibi oldum
Ve o an büyük bir öfke sardı benliğimi,
Neler oluyor bize her şey bir otobüs içinde rahatça konuşulacak kadar basit mi her şey,
Yazıklar olsun mu demeliyim telefonu icat edene,
Yoksa duyduğum hayat hikayesinde ki mağdur bir kadının,bunları duysa ne der diye mi düşünmeliyim,
Yada aşık olduğu kadın tüm bunları biliyor mu diye düşüneyim,
Tek diyebileceğim neler oluyor insanlara,
Hayatlarımız bu kadar değersiz mi,
İnsanlarımız bu kadar değişti mi,
Kim bilir bunlar beklide iyi günlerimiz

16.12.2009