Bakma sen,
Ciğerlerim sökülürcesine öksürdüğüme,
Dizlerimin ağrısından duramıyor değilim.
Söz geçirememişim bir kere kaderime,
Ne yana dönsem resmini görüyorum kimsesizliğin
Sevda zonkluyor sanki çürük dişimde,
Kabir azabı gibi bu acılar sevdiğim,
Üstüme geliyorlar söz birliği etmişçesine,
Sarı sayfalara yazılmıyor artık şiirim,
Huysuzluğum bu yüzdendir işte,

Geçen Zuhal hemşire dayanamadı,
“Ne aksi adamsın” deyip gitti,
İğnelerle her yerimi delik deşik etti,
Bedenimi kevgire çevirdi de bir laf etmedim.
Ben uyurken hani,
Gizliden gizliye şiirlerimi okurken iyi,
Biliyorum az biraz aksiyim,
Deliye dönüyorum yazamazsam şiirimi,
Şiirlerle avutuyorum kendimi ne edeyim.
Ancak öyle unutuyorum kimsesizliğimi,

Bakma sen,
Bir yanıp bir üşüyorum aşkın ateşinde,
Dizlerimde derman yok,
Kimseleri görecek gözüm de,
Sıkıldım bu koca yataktan,
Her yanım ağrıyor sevgili sensizliğimde,
Artık korkmuyorum ayrılıklardan,
Gözlerimi kapatıp ölüyorum.
Bu hal bir bende mi anlamadım gitti,
Dostlarım var sanırdım ben,
Kalabalıklaştığım dostlarım,
Hepsi şakşakçısıymış iyi günlerimin,
Ziyaretime gelen yalnızlığımda anladım.
Geçen sordum doktoruma,
Yavaş yavaş ölüyormuşum.
Alışmalıymışım ölmelere usulca,
Canımı sıktı bu hastalığım,
Bulamamıyorlarmış bir türlü çaresini,
Buymuş hayatın içindeki tanım,
Kronik aşk yetmezliği,


BAKİ EVKARALI