7
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
2054
Okunma

Yanarak düştü gözyaşlarım,
tutuştu tenim tutuştu anılarım.
Soldu sanma
birlikte büyüttüğümüz çiçekleri;
gündüzleri veririm cansularını
konuşurum geceleri.
Onlarda benim gibi kimsesiz,
onlarda üşür sensiz.
Kapı önündeki akasya
beyaz yemişleri yasta,
ellerinin sıcağını özlemiş
dönmüyorsun diye
kokusunu gizlemiş.
Beni,
bez bebeklerini,
salıncakta sarı kurdelelerini
nasılda bırakıp gittin dostum.
Seni karanlık toprağa kim itti.
Gençliğin binbir mutluluğa tomurcuk açarken,
o pembe tenini beyaz kefenlere kim dikti.
Aklımdan çıkmıyor son hıçkırığın
ellerimde bıraktığın o dinmeyen yangının.
Ah dostum!!
neden çıktın sokaklara
tan ışıklarında?
Neden tutundun ölüm duraklarına.
ALEV YAVUZ
5.0
100% (3)