Neden böyle yaşamak niye,
Diller söylemiyor diller niye,
Gönül dinlemiyor veriyor sevgiye,
Anlam veremiyor yaşam istemeyince..

Seversin büyük değer verirsin,
Kendin gibi onu da seversin,
Bakarsın gerilerde birsisin,
Kim ne bilsin işte öylesin..

Ham kavun gibi ermeyi beklersin,
Gönülden sevgileri birbirine eklersin,
Değerlerin olsun herkes öyle bilsin
Değmiyor fazla değer vermek bilirsin…

Hep umutlar bağlarsın hayata,
O oluyor, yaşanıyor artık ağlama,
Yadırgayıp bir yerlere savrulma,
İçindekileri yaşa yaşamda aldanma…

Umut olsun dedin mi olmuyor,
Hazan geldi yapraklar savruluyor,
Ömürler artık an,an yok oluyor,
Değer vermeler iyi ama karşılık bulmuyor..

Ne desen artık hiç anlamı yok,
Söylenecek sözler ne kadar çok,
Anlayan dersen hiç kimse yok,
Yalan sözlere artık karılar tok..

Çok bağlanıp ta olmuyor aldanmak,
Gönül istiyor yaşama sarılmak,
Sevgi deminden biraz haz almak,
Olmuyor umutlar içinde yok olmak…

Hayat bu dersin yaşama devam edersin,
Mevla’m hayırlısı neyse onu versin,
Gönüllerde olan umutlar hiç eksilmesin..
Her zaman insanlık sevsin ve sevilsin…