Bizim çocukluğumuzda,
Sular güneşten utanmazdı.
Billur billur bakardı,
Denizler, dereler masmavi ğöğe.
Eleğim sağmalar sevinç saçardı.
Minarelerde kandiller yanardı,
Yürekler değil.

Çoğumuz yalınayaktık,
Ayaklarımızda pahalı ayakkabılar yoktu;
Fakat ellerimize hormonsuz sunardı,
Meyvelerini ağaçlar...
Ninem ahşap dolabından,
Tarçın kokulu akide şekerini çıkardığında,
Bize dünyaları bağışlardı.

Kola’yı hamburgeri bilmezdik.
Naci Emmi’nin buzda soğutulmuş,
Şehir gazozunu içerdik...

Duvarlar arasında,
Hapis değildi hayallerimiz.
Ağaçlara tırmanır,
Kuşların peşinden koşardık özgürce.
Ya da çelik çomak oynardık.

Transistörlü radyomuzda,
Akşam ajansını dinlerken büyüklerimiz.
Biz dünyada ne olup bittiğinden habersiz,
Annemizin masalıyla,
Yıldızlı bir göğün altında,
Yarınsı düşlere dalardık.
Bizim çocukluğumuzda,
Bu kadar kirletilmemişti dünya...
Ankara, 12.10.2006
İbrahim Kilik