Bu hayat benim olmadı anne,
Alnıma yazılan kara yazımı takip ettim.
Kader nereye götürdüyse rüzgarıyla,
Bilmeden ben oraya gittim.
Ama inançlıydım anne,
Bildiğim herşeyi bana sen öğrettin.
Gel gör ki bu hayat benim değildi,
Yaşamın için attığım adım birilerinin.

Hatalarımda oldu anneciğim,
Günahlarımda oldu ama,
Merak etme sen, seni üzecek birileri,
Olmadı şu hayatımda,
Onlar beni benden fazla düşünür anne,
Tıpkı senin gibi ve onlar istemez,
Zeval gelsin saçımın bir teline,
Ama bu hayat benim olmadı anne,

Ben bu hayatı sizin için yaşadım.
Mecburdum bir kere öyle yaşamaya,
Attığım her adımı düşünerek attım.
Birileri mutlu olsun diye attıklarımı saymazsan.
Ama anne şüphen olmasın hiçbir zaman,
Merak etme hiç kimse sevmemezlik etmez,
Düşman kesilenler bile sever beni bilirsin.
Mertliğimi severler, doğruluğumu, dürüstlüğümü,
Çünkü terbiyemi bana sen verdin.

Herşeyi verdin de anne,
Hayırlı bir evlat olmak çabamın içinde,
Bu hayatı ben hiç sahiplenmedim.
Kadere ianandım, nasibe ve kısmete,
Allahın söylediği o yüce sözdden öte,
Söz yoktu bununda bilincindeydim.
Ne zaman acılarla karşılaşsam anneciğim,
İnançla karşı durmasını kendim öğrendim.
Şükürler oldu benim gücüm kuvvetim.

Sanma sadece bendedir bu erdem,
Korkun olmasın anneciğim ben eminim.
Hayat sahnemde yer alan herkesten,
Ve onlarda da vardır benimkisi gibi inanç,
Onlarda benim gibi düşünürler hep,
Karıncayı incitmez hiç biri,
Sevmesini de bilir sevilmesini de,
Zarar gelmez onlardan korkma anne,

Ve ben artık eminim,
Bu hayat benim hayatım değil,
Ben mecburum bu şekilde yaşamaya,
Alın yazındır bu belki bilemem,
Sizin istediğiniz gibi yaşadım ben,
Sizin istedikleriniz oldu her daim.
Hayat benim değil zaten,
Ama sadece beni anlayan biri olsun istedim.
Ama biliyorum, beni anlayan biri var elbet,
Kimse nasipsiz yaratılmamıştır.
Çıkar gün gelir karşına kısmet.
Yazılan yazılar boşa yazılmamıştır.
Aslolan anneciğim,
Hayat acı, hayatın acıları var,
Gerçeklerden kopmadan dürüstçe,
Alnına leke sürmeden, sevdiklerini üzmeden,
Doğruluktan ayrılmadan yaşayabilmekte.
Kader be anne,
Ne desem şimdi inan boş geliyor.
Sen yine de kulak ver sözlerime.
Bu hayatta ne olacağı bilinmiyor.
Şükür ediyorum varolan herşeye.
Bu hayat benim değil ve ben mecburum,
Bu hayat sizin anne.
Sizin için yaşıyorum.

NOT: BENİ BİLDİĞİM YA DA BİLMEDİĞİM YERLERDE İNANCIYLA ANLAYAN BİR İNSAN VAR İSE BEN ZENGİNİM. UMARIM BENİ VE YÜREĞİMİ ANLAYAN BİR TEK İNSAN VARDIR BU ALEMDE...

BAKİ EVKARALI