Varlıkla yokluk arası bir yerdeyim,
Ne çok derinlerde nede yüzeyde bir yerlerde ama, askıda kalmış bütün dileklerime,
Umutlar besliyorum yüreğimden kanımla , canımla geleceğe dair,
yarınlara dünden ertelenmiş...
Ne kadar darbe alsada yüreğim,
ne içindeki çocuğu öldürdü nede umut beslemekten yorulup usanmadı...
Her yeni gün açılan bir umut kapısı,
ve her açılan kapıdan bir umut girecek içeri sızan ışıkla birlikte,
onları yüreğimin en güzel odasında ağırlayıp besleyip büyütüp başka yüreklere misafir yollayacağım...
Ne kadar olumsuzluk varsa yüreklerde silip süpürsünler diye...
Hayata dair yaşanılası güzelliklere,
kuş yüreği ama, kocaman umutları sığdırıp ışık , ışık saçılsın diye, tüm gözü yollarda kalan umut bekleyen
hayatın yorduğu bedenlere yüreklere...
Sil baştan yaşamak lazım hayatı sanki bu gün doğmuşcasına...
Yeni bir hayata merhaba diyebilmek,
gülümseyerek gülümsetmek...
Ayaklarımızın yerden kesildiğini hissetmek
olumsuzlukların bir düş olduğunu
düşlemek...
Hayattaysak nefes alabiliyorsak
hakkını vermek ve hakkımızı almak lazım baki olmayan bu dünyadan...
umudumuz hiç bitmesin ...
gül