Sana sade bir bağlılığım vardı,
Kimseyi görmez olmuştu gözüm.
İlk âşık oluşum da, daha on altımdaydım.
Ve ondan başkasını görmezdi gözüm.

Nedense aşık olduğumda kalbimde,
Kalemimde onun için akar.
Biliyor musun seni ilk aşkımdan da, çok sevdim.
Unutturmuştun bana geride kalanları.

Yep yeni bir sayfa açmıştım seninle.
Senin için çarpan bir kalbim.
Senin için durmadan yazan bir kalemim vardı.
Belki seni senden çalabilmenin tek yolu buydu.

Sen gittin başkasını sevdin.
Onu severken bile başkalarını gözetlerdin.
Bende sendeki duyguları sevgi zannederdim.
Gerçekten seviyorsun onu diye unutmaya çalışırdım seni.

Sana karşı nefretim artık, öfkem yitirilen ahlaki değerlere.
Herkes sadece güzelliğin peşinde,
Ondan güzelini görünce, vazgeçebilecek derecede.
Böyle bir sevgi ve aşkı yazmam bile.

Sen benim için artık şiirlerimde pis bir kokusun.
Adını bile anmak istemediğim bir olgu.
Varlığının anlamı yok, yokluğun eskisi gibi acıtmıyor canımı.
Varsın şiirlerim bir kibritle yansın.

Senin hatıranı dahi istemem.
Senin gibilerin varlığını hissettikçe ve senin gibileri gördükçe,
Yaşıyorum diyen dünya düzenine sövesim var.
Onların da acınacak halini göresim var.

Ben kendime üzülüyorum güzelliğinle etkilenen yüreğime,
Doğru insan zannederek bağladığım kalbime,
Hayaller kurarak harcadığım zamanıma,
Düşünerek uykusuz kaldığım gecelerime üzülüyorum.

Sövüyorum bir şaire yakışmayacak şekilde.
Sitem ediyorum örnek olacak yere.
Kendimi koy verip gidiyorum,
Hâlbuki daha da güçlü olmam gerekir kene.

Ben istemiyorum artık sevdalı şair olmak,
Gerçekten seveni göreyim yeter,
Ben istemiyorum artık sevgili bulmak,
Etrafımda sevilen biri olayım yeter.