Dünya düzeni bu yaşıyoruz,
Umutlar içinde yoğruluyoruz,
Hemen fermanları yazıyoruz,
Hep başka açılardan yorumluyoruz..

Görüyoruz ama görmek istemiyoruz,
Bir şey yapmak istiyoruz, yapamıyoruz,
Bazen sevdalara hiçe sayabiliyoruz,
Güzellikler adına bir şeyler yapmıyoruz..

İnsanız ayrı dünyalar yaşıyoruz,
Bir türlü birbirimizi anlayamıyoruz,
Hemen ayrılık fermanları yazıyoruz..
Güzel olanları hemen unutuyoruz..

Seviyoruz, sevgilere yenilerini ekliyoruz,
Ama sonunda bir yerlere varamıyoruz,
Sanki biz bu hayatta hiç yaşamıyoruz,
Gönüllerin istediklerini hiç yapmıyoruz..

Belki en hayırlısı böyledir diyoruz,
Yaşadıklarımızı unutmak istiyoruz,
Ama nedense unutmak istemiyoruz,
Sonunda ayrılık fermanları yazıyoruz..

Hemen birden kapıları kapatıyoruz,
Yaşamda geçen günden ne istiyoruz,
Belki olanları hiç mi hiç istemiyoruz,
Ama aynısını yaşamaya çalışıyoruz..

Hayırlısı olsun deyip defteri kapatıyoruz,
Ama gönül defterini hiç kapatamıyoruz,
İçimizde hep o, o diye, diye inliyoruz,
Nedense artık gerilere artık dönemiyoruz.

Umutların yıkılmasını istemiyoruz,
Ama nedense hep yine yıkılıyoruz,
Kendimiz kendimize hayat yaşıyoruz,
Bizler bu hayatın sonsuz yolcusuyuz.