Ta ezelden söylenir, kulaklarımda hala;
“Milletimin başında; oymuş en büyük bela”
Çoluk çocuk katledip, koparmış bir vaveyla,
Terk edesin yurdumu; sana millet fermanı,
Yıkılası evlerin, def ol git be Ermanı!

Hak ve hukuk dinlemez, yiyip yiyip pisledin.
Vicdanın yoktur senin, işte budur hasletin.
“Büyük Ermenistan’mış”, öğrendim ki vuslatın,
Elin hiç boş durmadı, yaktın yıktın harmanı,
Yıkılası evlerin, def ol git be Ermanı!

Tarih seni affetmez, affetse de Fransa…
Zaman tüm gerçekleri, aydınlatır nasılsa.
İnsan hakkı, hukuku, eğer bunlar asılsa;
Her bir yanım şehitler, gazilerin ormanı,
Yıkılası evlerin, def ol git be Ermanı!

Sınırlarım namusum, bir canım var veririm.
Ölmeden, bu murada, söyle nasıl ererim?
Kem bakarsan yurduma, defterini dürerim.
Bitmedikçe bırakmam, dizlerimin dermanı,
Yıkılası evlerin, def ol git be Ermanı!

Doksan beşlik dedeler, ne ettiniz gördüler,
İşte bu gerçeklerle, sizi tehcir ettiler.
Mehmetçiğin çorabın, zemheride ördüler;
Beli kambur nineler, eğirerek kirmanı,
Yıkılası evlerin, def ol git be Ermanı!

17.11.2009/Konya

Tayyar Yıldırım