2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1066
Okunma
YAĞMUR
Bir gece yarısı
YAĞMUR vardı dışarda,
Hüzün dolu isyankardı.
YAĞMUR yağdıkça yağıyor hüzünleniyordu....
İsyanında ise şimşekler çakıyordu,
Haykırmak isteyipte haykıramıyordu..
Şu yalan dünyayı oda sevmiyordu,
Vefa nedir ? insanlık nedir ? kalmamıştı.
Yüreğini yakan ateş bir türlü sönmüyordu ....
Alevlendikçe alevleniyordu .
YAĞMUR ’ un derdi kendini anlatmak değildi
Sevgiden, dostluktan, vefadan anlamayanların içine bi şekilde akıp ....
Hayatı dahada güzel yaşanılır bi hale getirebilmekti .
Ama YAĞMUR’ da biliyordu.....
Bunun olamayacağını
O gece YAĞMUR bir umut sadece yağdı ağladı ....
Sabah olup yaşam başlayınca
Anladı ki HAYATIN KAHPELİĞİ ......
insanların VEFASIZLIĞI dewam ediyordu ..........
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
