Üç ney duruyor odamın köşesinde
Masamın yanı, pencerenin alt çaprazında.

Yıldız, kız ve nısfiye.

Kız neyle en son sana taksim yapmıştım
Ağlamıştın hani sende, derin derin
İçmiştin sigarandan, dalıp kalmıştın

Yıldızla türküler söylemiştim
Do karar çekiyor benim sazbüş ya, ondan
Sen severdin ama o tonu

Nısfiye’yi dinletmek nasip olmamıştı sana
O kadar hızlı girip rüzgâr gibi de
Çıkıp gitmiştin hayatımdan!

Üç ney duruyor duvarın dibinde, hâlâ
Sazbüş üzerinde, bağlamam kılıfında
Onlar yerli yerinde, benim aklım sende

İyi misin? Mutlu musun?
Bir bilsem. Bilebilsem

Kimleri arıyorum ortak tanıdığımız
Bin takla ile bir laf alabilmek için ağızlarından
Ve anlamamaları içinde çabalayarak
Komik olmak bahasına

Üç ney duruyor hâla
Alıp bakımını yapmam gerek, kurumasın diye
üflemek gerek. Ama kime? Neye? Niye?

Efkârlanınca bir şarkı takılır dilime
Sen varken söylememiştim oysa hiç
"Nereden sevdim o zâlim kadını
bana zehretti hayatın tadını."

Neyse boşver
Neyler dursunlar bakalım yerinde
Belki senden bir haber gelirde, onun şerefine
Yaparım bir rast taksim. Hicâz belki

Ve yine geçerim senin özlemine
en sevdiğin şarkıları gönül sultanı...


İstanbul