İki deli yolun ortasında kavga ediyorlarmış.
Biri ötekine;
Bak!
Eğer beni öldürürsen,
Bende seni gebertirim demiş.
Delinin bu sözü üzerinede kavga hemen bitmiş.
Onları seyreden akıllının biri;
Gülerek,alaycı bir edayla onlara seslenmiş.
Aferin bak,ne güzel anlaştınız demiş..
Delilerden biri dönüp adama bakarak:
Bizler akıllı yaşamak uğruna kazandık deliliğimizi,
Ya sizler..
Hangi akılsız anlaşmalarda kaybettiniz kendinizi..
Uzlaşmaktır sevgileri yaşatmanın tek çaresi.
Yoksa,
Ne bizim adımız olurdu deli.
Nede sizin adınız kalırdı veli.
Eğer sende kavgaları seyretmek yerine,
Ayırmayı bilseydin.
Aramızda hiç bir fark varmazdı deyip;
Giderek biriken kalabalığın arasında sıkışıp ağlayan,
Küçük çocuğu göstermiş..
Artık yeter,
Çocukları ağlatmayın.
Eğer onlalrı ağlatırsanız,sizde asla;
Gülmeyi öğrenemezsiniz diyerek yoluna devam etmiş..
Ve......
Bir deli bir kuyuya bir taş atmış.
Kırk akıllı çıkaramamış..
Allah korusun ya deliliği tutupta;
Bir yerine bin tane atsaymış..
Kimbilir ne olurmuş halimiz.
O zaman acaba,
Bir deliye kaç akıllı düşerdi,
Yada daha kaç akıllı,
Deliler gibi sevilirdi..

İki deli yolda yürüyorlarmış,
Bir yandanda,
Gizli gizli taş toplayıp.
Sonrada atıyorlarmış kuyu yüreklerine.
Onları takip eden deliler akıllanmasınlar diye..
Deliler akıllanmasınlar diye...

Ecedemet...