Göğün yüzünde
hep geceydi gün
bakışlarımı tereğine asan ay
avuçlarıma kahırla yağan
yıldızlar şahit


Boşluğun girdabında
yalnızlığın hıçkırıklarıydı
ağıt olup yankılanan ...
hiç kimseydiniz,kimsesizliğime
sağırdınız .. ‘sus’ tunuz ...


Devindikçe
kalbimin üzerinde taşlar
uyandı kuş uykusundan
ruhumu esir alan küf kokulu anılar
‘gül’dünüz yüzümün aynasında
yüzümü yaşamda ,yaşamı yüzümde
soldurdunuz .. soldunuz ...


Son kez dokundu
umuda gözlerim son kez..
umudu gözlerimden
gözlerinizdeki yalan mendiliyle sildiniz
kördünüz .. kanattınız ...


İçimin kuytusunda
kızıl bir deniz,yarınlarım boğulmakta
dokunduğum kıyılarınız
avuçlarımı kanatan çakıl taşları


Tutuna bilir mi
yaşamın kıyısına güvenle ellerim ?


Sustunuz ..sağırdınız.. kördünüz ..
../.. ve fakat sizlerde insan(!)dınız
yaşamın kıyısında benliğinizi unuttuğunuz !...




A.ilayda Beydemir