Doğduğumda kar yağıyordu ağustosta
Bilmiyordum o zamanlar kelimelerden evler kurmayı
Yan yana getireceğim ayrılık cümlelerim yoktu
Tutmaya çalışıyordum bir daha hiç görmeyeceğim babamın bacaklarını
Kelebek gibiydi yüreğim
Nereden bilecektim ki yakalayınca öleceğini
Babam
Ellerime bakıyorum yüzün damlamıştır diye
Bir resmin bile yok
Senden tek kalan giderken avuçlarıma bıraktığın avuçların
İlk harfleri en yakın arkadaşların öğretti
Ne çabuk öğrenmiştim dostluğun birkaç kelime olduğunu
İlk öğrendiğimde hayatta oydu
Annemi
Sevgiyi öğrenmemişti ki bana da öğretsin
Tek düşündüğü kendiydi
Kutsal annelik cezaevinde yaşattı bir ömür boyu
Cenneti yakalayayım diye paspas oldum ayakaltlarında
Kuruttukça umutlarımı açıldı yaprakları yeşerdi
O yeşerdikçe ben kurudum hayallerim hep mazide hayal olarak kaldı
Kısa pantolonları atınca ilk aşkı öğrendim
Hiç görmediğim babam yüzümü okşamayan annemdi
Acılardan uyandıracaktı beni
Nereden bilecektim ki aşkın cebimdeki cüzdan olduğunu
Cüzdanım ağladıkça terk edildim
Çiçeklerim ellerimde kurudu
Yüreğimi büyüttükçe yalnız kaldım
Neyse artık anlamı yok hiçbir şeyin
Yol bitti