" Özlenene - 2 "
İmbat Serinliğim...

Yanardı içim
ses etmezdim
bilirdim
diyemezdim

seni
bir imbat serinliği gibi
buldum içimde
yaşıyormuşsun ve
yaşıyormuşum dedim

kanatsız melek
incinmişsin
en büyük kayıplarında
yanlız kalmışsın
ürkmüşsün
korkmuşsun
kızmışsın
acılara alışmışsın

gülmüşsün
için acırken

kocaman
kahkahalarının
şaşırtan neşenin ardına
ne büyük dertler gizlemişsin

düşündükçe şaşarım
ince narin bedeninle
nasıl ezilmemişsin

çalış kazan getir
yedik bitti
git yine

askere gitmemiş
bıyığı terlememiş
bir delikanlıydım
bu devrana düşeli

yirmi iki yıldır
deli gibi
döğüş boğuş
yaşamayı unut
çekyata kıvrıl
bir başına
dertleri uyut
masal değil o güzel
diyerek
kendini avut

yan
yandım
kavrul
kavruldum
lime lime oldu
yüreğim
dökülüyor
savruluyor yerlere

ümid yok artık derken
yetişiyor imbat serinliği
savuruyor alevleri
bir derin nefes alıyorum
alabiliyorum bir an
yıllardır unuttuğum

yine gülüyor gözlerim
traş olmak
keyifliymiş meğer
çay daha mı leziz

İmbat serinliği
sen ne yaptın

bunca yıl hayal sandım
kokusunu getirdin
sesini taşıdın
şaşırttın beni
daha beter yandım

bildim ya varsın
yaşıyorsun sağsın
düştüm ardına
çok gelme
düşme üstüme dedin

peki
haklısın peki

üzülmeni istemem
ben üzülsemde
istemem
madem mutlusun bensiz
sana ben
hiç bir şey diyemem

beklerim
mutlu olmanı
dilerim

hayatında olmayı
ne de çok isterim

imbat rüzgarım
tersine es ne olur
yârin kokusu
yangından beter
yakar gönlümü...


izmir