Gözlerimi kapatsam yine Sülüetin karşımda.
Yollara vursam kendimi gitsem uzaklara,
Sanki gölgem sensin sen varsın her yanımda.
Her yanım bana seni hatırlatır oldu.
Ellerim de hala elinin,
Dudaklarımda dudaklarının izi,
Tenime sinmiş kokun.
Yokluğun varlığın gibi.
Olmasan da yanımda sen hala benimlesin.
Kır koşularına başladım artık,
Spor yapıp kendime bakıyorum.
Merak etme sen yokken kendimi unutmadım.
Çünkü sen bendesin her yanım sensin.
Ben senden emanet olan bu bedene iyi bakacağım.
Sen öldün diye onu unutmayacağım.
Yokluğun da kendimi onunla avutacağım.
Başkalarının ellerine bırakmayacağım.
Kimseye mecbur etmeyeceğim.
Ölüm seni benden aldı.
Her yanım bana senden hatıraydı.
Önce sarsıldım ama erken atlattım.
Çünkü sen bana nasıl alışacağımı öğrettin.
Yokluğunda hangi dala tutunacağımı.
Beni bana bıraktığın gün,
Kulaklarım da veda sözlerin.
Dudaklarımda veda öpücüğünle kaldım.
Gelinliğinle gömerken seni,
Sanki o gün evlenmiş gibi hissettim.
Sanki o gün den sonra sen bende yeniden varolmuştun.
Gözyaşlarım sevinç gözyaşı kadar kısa sürdü.
Çok gece uykularım bölündü.
Sana dair şiirler yazıyordum.
Geçenler de evimize geldim.
Sen karşıladın beni eskisi gibi,
Kapıyı açar açmaz beni sarıp sarmaladın.
O son hazırladığın yemek masası.
Masadaki gül kurumuş, ama hala taze kokusu.
Evin her tarafında, sesin hala kulaklarımda,
Evden çıkarken şunu hatırladım,
Arkamı döndüğüm de bana el sallardın.
Bende dönüp dönüp sana bakardım.
Çünkü ne sen bana doyardın nede ben sana.
Ben sana doyamadım, ben seni unutamadım.
Sen hala benim her yanım da benden bir parçasın…