Sevdanın, o hüzünlere meyilli psikolojisi var şimdi yürekte...ne vardı sanki,karanlık ve yetim yüreğimin feryat ettiği bir zaman diliminde,mehtap gibi ışıl ışıl doğuverecek...Ve şimdi,özlemler dalga dalga yalar durur,azgın deniz dalgaları gibi, yüreğimin tam da en can acıtan yerini...terazilerimiz,bu sıkleti tartamaz olur ve savruluruz kuru,hazan yaprakları gibi de,dünyada mıyız,yoksa dışında bir mekanda mıyız,şaşırıp da kalıveririz hüzünlerin kanırtan yalnızlığında...Yanımızda olması gereken yoktur artık o an...Ve,gün doğmadan,doğuverir yarin hayali gözbebeklerimize...hem de,dalga dalga gelen sızılarla yüreğimize...Ve,nedense,sevdalar,tüm hüzünleri derleyip de silkeleyiverirler tam da en acıtan yerimize,insafsızca...naparsın ki,ayrılık aşka dahil...çünkü,sevgililer hala sevgili,hüzünlere ve umarsızca çekip gitmelere rağmen...Hangi aşk kitabının sayfalarını çevirsek,hep hüzün...hep ayrılık...hep gözyaşı...hep hasret...yaşanması gerekiyormuş ki,yaşandı ve bitti...içimizde kalan tortular ise,her anı cihana değer...

tebriklerim,her sevdalının hüznünü dillendirmedeki içtenliğinize,paylaşımınıza ve sevda psikolojisini hazmetmiş yüreğinizedir...selam ve muhabbetlerimle...