Mucizeden başka şekle uyar mı?
Doğurgan özünde yoğurdu annem.
Tanrım can verir de yalnız koyar mı?
Sevecen yüzünde göründü annem.

Ağlayıp gözümü ilk o’na açtım.
Kokusun belenip gülücük saçtım.
Acıktım, arandım! Göğsüne kaçtım.
Çarenin hazzında yarıldı annem.

Beslendim ninniyle türkülerinden.
Hayata yürüdüm öykülerinden.
Ne zaman sıçrasam uykularımdan,
Şefkatin bezinde gerildi annem.

Ruhuma işledi sıcak bakışı.
Nakşına kumaştım attı dikişi.
Sökündü rengârenk sevgi akışı,
Dayancı gözünde döküldü annem.

Evlâda pervane hâli münevver,
Aşka paye veren dili bir cevher,
Sanki yüreğinde dolu mücevher,
Sevginin sözünde saçıldı annem.

Huyundan edindim candan sevmeyi,
Hayata çıkarsız benden vermeyi,
Sevmezdi boynumu bükük görmeyi,
İlkbahar yazında didindi annem.

Canından özveren bitek kucağı,
Eliyle gönendi baba ocağı,
Dirliğe açarken ucu bucağı,
Yılların közünde kavruldu annem.

Kuşlar ki çer çöpten yuvasın açar.
Yavrular şakıyıp sevinçler saçar.
Zamanı gelenler bahtına uçar.
Mevla’nın izinde yakardı annem.

Kolay mı gurbette güne boyanmak!
Özlemler tüterken tüne dayanmak,
Volkanlar sindirip dingin uyanmak,
Gönlümün sazında çekildi annem.

Günü yol eylerken yaşlı hancılar,
Sabrında karıldı büyük acılar,
Suyunda duruldu dinmez sancılar,
Umutlar düzünde serildi annem.

Can çıkar evinden yolları ırak!
Aslına el verir her daim toprak,
Cennete yarıldı menzili a’pak,
Ömrün ilk güzünde yazıldı annem.

Zihnime kazılmış nurlu gül yüzü.
Sesime akseder dupduru sözü.
Yönüne çevirdim ezgili gezi,
İlahî gizinde süzüldü annem.

Rahmetle eksilmez dilimden adı,
Yavruma borcumdur minnetle yâdı.
Vergili gönlünden pay edip şadı,
Muhabbet dozunda çözüldü annem.

Salih Erdem 06.04.2007 / AYDIN