Nihayet aklında sınırı vardır,
Ben; beni bilmeden seni bilemem.
Kim kendini bildi, o bana yardır,
Dostlarıma karşı kılıç bilemem.

Yaratana tazim, mahlûka şefkat,
Duymaya özendim, rabıtam; dikkat!
Sevgi yumak yumak, saygımsa kat kat,
Yüreğime yazdım, asla silemem.

Allah ile olan kimden korkmalı?
Akrep, yılan, çıyan nasıl sokmalı?
Kokladığım her şey Rahman kokmalı,
Aşksız topraklara yüzüm belemem,

Amaç dünyalıksa, maksat şekilse,
Rızık gam değil ki Allah vekilse!
Herkes sevdiğini alıp çekilse,
Ben yalnız kalırsam, ağlar gülemem.

Âdemse var oluş, insansa konu,
Makamı Mahmut’a varmalı sonu,
Minnet ve şükranla anarım onu,
Görsem cemalini, dönüp gelemem.

Biri tanıyalı neyime rakam,
İsteyenin olsun rütbe ve makam,
Anam toprak benim, gökyüzü babam,
Gayri yet ardından koşup melemem

Onunla dolunca göğüs kafesi,
Bitmez yaralının, bitmez neşesi,
Umurumda değil bundan ötesi,
Ben Allah’tan başka, bir şey dilemem.

12.09.09………MUSTAFA YARALI