onca siyah vardı
eski yangınlardan kalan
onca yüz karası,
dumanı tüten yüreği
kan ter içinde
sorgulayan
ben değildim,
yaşayamadıklarımızı yargılayan
bir avuç kül
gönül gözüne kaçmıştı
benim de
canım yanmıştı

ağaçlar gibiydi kenarlarımın
uçurumlara tutunan yanları
aklında hiç kimse
yüreğin yerinde kocaman taş
içinde sıkıntılar kırmızı
hangisi yaprak
hangisi nar
anlamlandıramıyordum olanları
cevap istiyordu
arta kalanlarımın
ateşe banılmış zamanları


göze alınmıştı
konuşması istenmeyen kırgınlık
söylenecek ilk cümle
bizden öteye geçebilirdi
madem ki
soluğu bir başka soluktu
yürek göçebesi gün
kıyısı deniz
denizi kıyı
madem ki,
çoğullaşamıyordu bir türlü
tekilin sesi
.....söylenmeliydi
nasılsa gelirdi gerisi


sorulacak her soruya
erken bir cevabım vardı
iflah olmaz
bir sürü çünküm
bir sürü hayırım
başlamıştı geriye sayım
herkes kendi yükünü yüklenecekti
sonuna kadar gidilecekti
doğru,yalan
ödenecek bedeller vardı
yağmur duracak
ateş sönecekti
....ödenecekti


burgaz.2005
Demir Mutlugil