Unutamam
Çocukluğumun derelerini
O çocuk saflığıyla
Sabahtan akşama kadar
Arkadaşım cemileyle
Bebek beklediğimiz o günleri

Unutamam
Köyümüzde ki Çingen zeynebi
Evden gizli gizli kaçıp
Beni eşeğiyle gezdirdiği o günleri
Dilinden düşürmediği bir de türküsü vardı
Yeşillim yeşillim yeşillim aman
Yeşil yaprak altında üşüdüm ama
Arkası yoktu
Hep nakarat hep nakarat

Bursa’ya ilk geldiğim yıllar
Yaşım altı
Mahallemizde Kürtler lakaplı bir komşumuz vardı
Üç’te kızı
Mahalleli öylesine içli dışlıydı ki onlarla
Sadece lakapları buydu
Dostluklarımız değil

Evet dost geçmişten bugüne belliğimde en çok yer eden üç ana temaya değinmiş kaleminiz, okuduğumda bu kadar mı olur dedim, dile gelen sanki benim duygularımdı ve bir örnekle de ben taşımaya çalıştım hislerimi…
Ama şimdi üzülüyorum bu ayrı gayrılığı gördükçe, ne farkımız var ki bir birimizden hepimiz insan değilmiyiz hepimizin yaratıcısı aynı değil mi? Niyedir bu böbürlenme bu başkalaşım? Ve işte o zaman ahh çocukluğum diyorum o zaman her şey ne kadar saf ve duruydu derelerimiz bile pırıl akardı, şimdiki gibi çamur değil her şeyi batıran yine biz insanoğluyuz, bunları gördükçe inanın insan olmaktan ve insanlığımdan utanıyorum…
Sırdaşım yine harika dizelerdi duyarlı yüreğine gönülden teşekkür ediyorum ve seni okumak hoşuma gidiyor İyiki varsın ve iyi ki döndün diyorum sevgi ve selamlarımla kal saygılar…