BİR YETER YILMAZ HİKAYESİ(ADAM OLDUM 2)

koca çınarlara
hey gidi hey
kalan Osmanlıdan naçizane yadigar
karadenizin hırçın dalgalarından esinlenen
bıçağı gibi sürmene ağzı keskin
kaymağı kadar kuymak gibi yüreği yumuşak
atlatacak kadar yaşadığı badireleri fedakar
ve de anaç…
hey gidi hey!...

engin vadilerin yamacından çıkıp
Trabzon erdoğdu mahallesinde yerleşip
Oldun tüm zorluklara siper
Olalım var diye biz…

Yandı zaman zaman ormanları ülkemin
Belki de Karadeniz de bile
Ciğerlerimiz alamaz oldu nefes
Ama
Bir başına sen
Bir sokak mahalle semt şehir ülke
Ve hatta
Oldun ormanımız…
Karbondioksitli mekanlarda
Havanı ettik teneffüs…
Çalan tenefüs oldun zillerden sonra
Erdik feraha
Hey gidi hey..

Çamlarda devrildi
Selvildi fidanlarda büyüdü yine devrildi
İhtilallerle başlayışlarda devrildi
Bir sen devrilmedin
Hey gidi hey…

Değimliydin sen
Edilen haklar uğruna
Törpülenmiş parmağını basıp arzuhallere
Var-yok deyip ankarayı aşıp
Olamazda olmazı yapıp
Maaşı alamanyalardan bağlatıp
Meydana getirip nurteni okan’ı
Ailem bu diyecek kadar
Elin keskin oraktan
Karıncadan ezik yüreğin
O insan
Değimlisin sen
Hey gidi hey!...

Bilmem dedim olsun şiir
Olmuşsun ama gönlümde esir
Çıkmam zor esaretinden
Olur ki her daim o zor asaletim
Hey gidi hey…

Seni belki bir daha yazmayacağım
Ama anacağım daima
Sen değilsin ki bir roman
Seni satır satır yazayım
Ama
Tozlu kitap sayfalarında esir edeyim
Sayfa sayfa okuyamayız seni
Naçiz kalır seni okuyamıyan
Oysa sen şelalesin yüreğimden çağlayan
Damlaların her yere düşer
Hey gidi hey…