Daha dün oyun oynuyorduk sokak aralarında..
Kimimiz evcilik oyunu oynardı,
kimimiz çelik çomak oyunu.
Elma şekerlerimiz vardı, bal gibi..
Pamuk şekerimiz, halakalı şekerimiz.

Daha dün plastik topumuzla sokak aralarında oynarken,
Kavga ederdik yukarı mahallenin çocuklarıyla...
Hasan amca kovalarda camını kırdığımız için.
Akşam babayı beklerken korkardık belki ama
Yinede hınzırdık yaramazdık..
Mahallenin tek televizyonunda film izlemeye giderdik.
Ev sahibi bizi gördümü kapatırdı televizyonunu.
Tam çıkarken açardı, artık alışmıştık:)
Çıkar gibi yapıp açınca tekrar oturuyorduk..

Akşamları körebe oynardık.
Atlı karınca mahalleye geldi mi hemen etrafında üşüşürdük..
Anne. Anne bende binmek istiyorum deyip,
Parayı alana kadar rahat durmazdık..
Bilyelerimiz vardı rengarenk..
Kimin bilyesi çok olsaydı onun sözü geçerdi gurup arasında.

Ayşe teyzenin kümesinden tavuklarını kaçırtıp
Züleyha ablanın yıkanmış elbiselerini kirletirdik..
Ahh biz ne yaramazdık. ne munzurduk..
Sonra arkadaşımız fatmaya gidip ahmet seni seviyor derdik.:)
Tabi bilmezdik o zaman sevginin anlamını.
Fatma ağlayarak anneye koşardı anne anne ahmet bana aşıkmış diye:))
Sultan abla gelip kovalamaz mı bizi...
Koş koş sokağı dönene kadar koş...
Bir de yaz olduğumu erik ağaçları ah ederdi bizim yüzümüzden.
......................................

Şimdi bakıyorumda ne erik ağacı kalmış etrafımızda
Ne çelik çomak oyunumuz.
Herşeyimiz herşeyimizi yitirmişiz
Haberimiz olmadan...