Kıyametler kopmuş, faylar kırılmış,
Ağlayan gözleri güldüren yok yok.
Cehennem üstüne mahşer kurulmuş,
Ocaklar yanıyor, söndüren yok yok.

Her nereye varsan sen, ben davası,
Bitip tükenmiyor çıkar kavgası,
Nefes aldırmıyor kirli havası,
Yüzlerini Hakk’a döndüren yok yok.

İnsanlar insanı ipsiz geriyor,
Sevgiyi ucuza alıp, veriyor,
Yalancının sözü kabul görüyor,
Doğruyu içine sindiren yok yok.

Vakitli vakitsiz herkes ötüyor,
Öte git denince belâ tütüyor,
Güçlü hükmen galip, kurnaz ütüyor,
Ağrıyı, sızıyı dindiren yok yok.

Aslanın ağzında bir lokma azık,
Haramı, helâli unuttuk yazık,
Her zaman yoksula sivrilir kazık,
Birazda zengine bindiren yok yok.

Meğer hayat yolu sarp bir yokuşmuş,
Her tarafı pislik, kokmuş, kokuşmuş,
Kuzu postu giymiş, kurtlar doluşmuş,
Yüzünden maskeyi indiren yok yok.

Kime darılmalı, kime küsmeli?
Kime selam verip, kimden kesmeli?
Kim çelme attıysa insan kisveli,
Yaralım; düşene el veren yok yok.

25.06.1997……..Mustafa YARALI