Karınca yuvası gibidir
Kimse kimsenin gittiğini yeri bilmez
Kimin içi kan ağlar
Kimin içi güler
Bilinmez.

Bazen, bir kuru ekmektir sokağın ucu
Bazen,
Bir sevdalının avucu
Bazen, adımlar geri gitmek ister
Bazen, kurtuluştur gözyaşlarından
Sokaklar hep bunları tanır
Söyleyemez yalnız utanır.

Ayak sesleri kaldırımlardan silinir
Her insan masumdur
Hata hep karşıdan bilinir.

Karınca yuvası gibidir sokaklar
Hep gün ışığında koşturanları kucaklar
Gece uyku vaktidir uyur
Arada bir garip ayak sesi
Uyandırır uykusundan.

Ruhunda bir isteksizlik
Belki bir deli korna ya da
Bir ayrılığın hıçkırık nefesi duyulur
Cılız bir ahenkle yankılanır kimsesizlik.

Bazen, cıvıltılı çocuklar koşar
Bazen, davul zurnalar vurur kaldırım taşlarına
İnsanlar güler, oynar
Bazen, kaldırımlar beyaz bir bastonla aşılır
Bakarsın bir gün bir doymamış yürek
Son yolculuğuna omuzlarda taşınır.
30/12/2006