yüküm ağırdı
yerli yerince
yüküm ayrılık
dayanamıyordu dizlerim
nicedir sorulmamıştı hesabım
saatler gündü
aydı
yıldı
uçmayı öğrenirken düşmüş sevdaların
kanı yerlerde kaldı

senin olmadığın kalabalıklardaydım
ve hala seni ele vermemiştim
adın dünüm sırdı
bilmezden gelinen düşlerimin
ele geçmez uzaklıkları vardı
bütün beklentileri tüketilmişti
içine kapanıklığımın
tıkabasa yalnızlıktık birlikte
iki kişiden birinin,
fazla olduğu anlardı

ne çok yalan bulaşmıştı,
-sus- diye
dudaklarına değen parmaklarıma
bu yüzden saklıyordum kendimi
günleri ipe dizen
dost sofralarında
ve bu yüzden,
seni sevmemekten yorgundum
en telaşlı
yola çıkma zamanlarında

çilingir sofralarında,
acılardan arıtıp yenilgilerimi,
alelacelerle
bir kadeh rakı
bir dilim kavun tadındaydım
inkarlarımda gururum vardı
halden anlamaz
ve hala senin adındaydım

sabahtı
eksiktim...
seni başkaları yaşıyordu
yaprağı sonbahar şehrimde
bense ,
hala alacaklısıydım sevdaların
senden sonra senim olmamıştı
bu yüzden
bunca uzaklığa
bunca unutulmuşluğa rağmen
habire sen diyordum,
ben
bir bahane uydurup yarınlarıma
seni özlemeye gidiyordum
soğumayan yüreğimlen


beyaz atından
çoktan düşmüştü prens
yıkılmıştı mavi pancurlu ev
eski fırtınalarla
çiçekleri renksizdi
uzaklaşan boşverişlerin
göğü gri
mevsimi geç
toprağı kuru
içimizdeki resmin,
yüzümüze vurmuştu solukluğu

ama eski benimdi
içimdeki başkası
dünki benimdi
salkım salkım
sahicimdi
bana-seni seviyorum-
diyen son kişimdi
sözcüklere gizlenen
işte bu yüzden
yine sen
hala sen
Ve derlerki
yaşama tutunamazsın
düşleri yitirirsen


suadiye.2006
Demir Mutlugil