Meyhaneye gelmişti kara adam.
Herkes kara adam derdi ona..
Karaydı kaşı,saçı,gözü karaydı.
Üstü başı perişan….
Sanırlardıki tek derdi paraydı.
Dağıtmıştı yuvasını,
Tek yuvası rakı, birde biraydı.
Gitmek istediği tek yer, sılaydı.
Bırakamadı içkiyi, bir bırakaydı.

İçkiyi kuma getirmişti karısının üstüne,
Bırakmadı peşini, kadeh arkadaşları.
Her zaman ‘Gideceğim köyüme artık,
Bu şehir beni boğuyor,toprakla uğraşacağım
Ekip dikeceğim,misgibi temiz hava ohhh’ derdi.
Ama olmadı,önce karısı terk etti,
Sonra gerçek dostları …
Severek ayrıldılar..Seve seve….
Sapmıştı bir kere doğru yoldan,
Ütülü gömlek sıkar olmuştu.
Bir kadeh, bir kadeh,bir kadeh daha,
Yaklaşmıştı sefil hayata bir adım,bir adım,
Bir adım daha…

En arka masaya oturdu yine,
İşaret etti eliyle,sanki son nefesiyle,
Her zamankinden diye..
Her zaman susuz içerdi şu zıkkımı,
Bugün gözyaşlarıyla içti, susuz rakıyı.
Karaydı kara adam karaydı.
Onu gerçek seveni bir bulaydı.
Güleydi kara adam güleydi.
Anlatmadı derdini bugünde..

Ha.. giderken ceketinin altına,
İki şişe rakı almayıda unutmadı.
Meyhanede içtiği yetmiyormuş gibi,
Birde köşe bucak ziftlenecekti.
Anlatmasada o yanan yüreğinin közünü,
Herkes bilirdi.
Sevdanın günden güne erittiği,
Bu ibretlik adamı herkes bilirdi.,
Karaydı,kara adam karaydı.

Bugünde gözü çok karaydı.
El ayak çekildi her yerden,
Gece bitti,gün ağardı.
Sabah buldular cesedini çöpten.
Koynunda yar yerine,boş iki şişe,
Birde oyuncak bebek, kızına hediye.
Parmaklarını zor ayırdılar ikisinden.
Üzerine gazete örttüler
Cenaze arabası gelene dek.
Kara haberi verdiler karısına..

Kimsesizler mezarlığına götürdüler.
Bu dünyadan göçmek böyle
Kolaymıydı, söverdin geçmişine,
Göçtün işte pisi pisine,
Erdimi başın göğe…
İçmeyeydin her gece içmeyeydin.
Bu ömrü yarıdan biçmeyeydin.
Güleydin kara adam güleydin.
Böyle hazin sonla bitmeyeydin.
Oy ben öleydim kara adam,
Oy ben öleydim.....
Ülkühan Boz



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.