itmek üzereyken ömür gecesi,
Tan yeri ağardı, sabah olmakta.
Bütün ufukların düştü peçesi,
Varlığın örtüsü bir bir kalkmakta.

Bir başka diriliktir bu son uyanış,
En büyük benliğe kutlu dayanış,
Renklerden kurtulup aşka boyanış,
Kalbimde binlerce şimşek çakmakta.

Bilen arayandır, arayan bulur,
Her insan bulunca bahtiyar olur.
Ömrümde aldığım en büyük onur,
Bana “kulum” diye yafta takmakta.

Sevgi ırmağında aşkla çağlayan,
Coşkusunu deryalara bağlayan,
Düne kadar hıçkırarak ağlayan,
Gözlerim âleme farklı bakmakta.

Kesretin içinde vahdet sevdası,
Bu çağda halvetin hem de evlası.
Her ne ikram etse kula Mevla’sı,
O dil her acıyı zevkle tatmakta.

Nemrut’un ateşe attığı zaman,
Hak ile alakam bitmedi bir an.
Halil yangınıyla tutuşan nirân,
Küllerimi bile tekrar yakmakta.


Güzelliği beni, benden alınca,
Kendimi unuttum ona dalınca.
Gönül çöllerinde susuz kalınca,
Yaralı kalbimden Kevser akmakta.

Mustafa Yaralı