0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
878
Okunma
çıkış noktası yok kendimin kendinden
yorgun gözlerimden, titrek ellerimden,
çaresiz yüreğimden, tüm kışlar boyunca
usandım canım canana sorulunca
ne ortadaydım ne de sonda
en baştaydım hayata kavuştuğumda
hani gözlerinle ilk buluştuğum anda
toydum damla damla kayboluşumda
mevsimlerin geçip gittiği yıllar gibi
yılların geçip gittiği ömürlerden biri
ki bu melankolinin gerçek sahibi
yaşıyor, kan içinde elleri...
katilin derdi maktul mü?
verdiğim canım makbul mü?
sevdanın rengi kırmızı gül mü?
soldu bitti, bu mu, ömür mü?
