Kerbelâ toprağında bağrı yanık gelincik
Hayat buldu çölde söz hem sevdik hem sevindik

Aşkın kanunlarını yazdın özü fazîlet
Sevdâna bulaşmadı ne illet ne de zillet

İlimsiz şiir olmaz dedin temeli attın
Mânâyı mûsikiyle yoğurup mânâ kattın

Sanatım fuzûli’dir marifet tek Kur’an’da
Söyledin de ilâhî aşk kalbinde her anda

Dîvanına gelip de baktım sehl-i mümtenî
Sâdık âşık olanlar düşürmez dilden seni

Leylâ ile Mecnûn’a aşkları sen öğrettin
İlâhî sevdâ yolun gülzâr ile şen ettin

Hadîkatü’s-sü’edâ kırık kalplerin yolu
Âdem ile Hâbil’in Hüseyn’in yaşı dolu

Nişancı Paşa’ya da gönderdin büyük kelâm
Geç de olsa alındı verdiğin kutsal selâm

Peygamber ayağına akıp vardı kasîden
Toprağından kâseyle su içip canlandı ten

Anlamadı aşkı da utandı senden zâhid
Acep dîvâne midir kâm almadadır hep rind

Sâkiler nâme ile sundular yedi kadeh
Ney ağlar tanbur söyler eyleyemedi kadeh

Sıhhat ile maraz’ı buluşturur bedende
Hüsn ü aşk’ı anlatır ruhlar O’na erende

Şiirler ülkesinin tahtına kurulmuşsun
Asırları devirip ölmez mîsal olmuşsun

Şâirlerin sevdâsı bitmez hiç mısralarda
Müteşâir elinden gönüller şimdi zârda

Fuzûlî kelâmının tutsağı yağmuruna
Kılıc’ına el verde uzanalım yarına