43
Yorum
0
Beğeni
4,8
Puan
2543
Okunma

İnsan hayatı boyunca dostluklar,arkadaşlıklar edinirken beklenmedik bir anda vefasızlığa,kalleşliğe uğrayabiliyor.İnsanları sevdim gücümün yettiği kadar destek olmaya gayret ettim.sonuç ne oldu kaybeden ben oldum.Peteğimi çaldılar balımı yağmaladılar.Yaşadığımız dünyamızda o kadar çok kırk haremi türedi ki yarına güvenle bakmanın bile hayalini kuramaz olduk.Lanet olsun böyle insanlığa....
Ahh anam beni yokluklarda doğurdu
Felek çileyle,dertle,özlemle yoğurdu.
Bebekliğim,çocukluğum hele gençliğimi hiç tatmadım,
Taş-topraktı beşiğim yağnım verip yatmadım.
Ne misket oynadım,ne uçurtma uçurdum,
Ne koşturdum yemyeşil ovalarda ne de aradığımı buldum.
Ömrümün çiğliğinde doruğa emekledim,
Başımı kaldırıp geleceği bekledim.
Bir şimşek çaktı ruhumun zemininde,
Bir fitil alev aldı,yüreğimin deminde.
Güneş bildim döndüm etrafında divanece,
Sahte gülüşler,sahte sözler yıktı beni viranece.
Ağzımı dayadığım pınar baştan bulandı,
Bağrımda yetiştirdiğim umudum çalındı.
Ayağımın altından kaydı toprak,yıkıldı başıma dünyam,
Bir düşüş başladı ki,heyhat umutlarım hülyam.
Hani coşacaktı sellerim benim!çileyle doldurdun peteklerimi,
Yağmaya uğradı balım,ne deyim,nasıl söyleyeyim yıktılar ümitlerimi.
Kelami Akdemir ( 10.07.2009) Fotoğraf kendime aittir.
5.0
83% (15)
4.0
11% (2)
3.0
6% (1)