Umudun ortasından geçen Porsuk adında bir nehir
Gözlerin benziyor akan suyuna,
Biraz çamur, biraz da gizli bir zehir...


Kim bilir Bu şehirde
Kaç acı aşkı hatırlattı
Kaç yürek ölüme kör baktı
Ve Katledilmiş sevdanın yollarında
Kaç terk edilmiş masum Kollarına Kelepçe taktı...


Yalancı sevdaların tiyatrosuydu Köprübaşı
Bütün dertleri
fix menülü Barlara Damsız girememe korkusu olan
Sözde üniversiteli gençlerin,arkadaşlarından ödünçtü Üstü başı
Ve Kişiliği gizleyen kibarlıklarla edilen Çoğul takılı sahte sohbetler
Yine saklayamayacaktı,
babalarının bu ay da gönderemediği maaşı!

Ben seni
Kızlarla,Sadece Tramvay camlarından utanarak kesişmeye cesaret eden
Rahatsızlık vermemek için misafirlere,
Kendi şehrinin göbeğinden kırsal mahallelerdeki kahvehanelere göç etmiş
Fabrika kokulu Asgari ücretlilerin alınteri kadar sevdim!...

Söylemeyi bilmek miydi sevda, söyleteni sevmek mi bilinmez ama
İnan aşıktı bu romanın yazarı
Yine de Kimseler bilmesin
Bak
Bir yiğit daha doğurdu Odunpazarı !

Terminal kokulu bavulların raflardan indiği an
Yardanlıktan aşk demlediğim sensiz geceler gibi
garip bir hüzün çökerdi bu Şehire
Çünkü Yolcu çoktu, uğurlayan yoktu
Ve geride hediye bıraktığın depresyon çiçekleri
gözlerimdeki pınarlardan beslendikleri için
Sevdaya aç, suya toktu...

Dudaklarımdan hiç düşmeyen O şiir
Sensiz eskidi Eskişehir