iklimlerin değişimi aşikâr
düşsel kalburlarda hayatın zerreleri
bir bir elenirken
rüzgârlara yenik düşmüş
heybetli kayalar gibi
zamana direnmeyi öğrenemedik
sorgulamaya gerek duymadık
umudun neden var olduğunu
ümitlerimizin arkasından
soluksuz koşarken
hoyratça kullanıp
yolun yarısında
ansızın duran kalp misali
direnemedik
ölüme de

beyinlerimizin hükümdarlığına
son vermiş olan
duygular ordusuna
yenik düşmedik mi?
o an tükenişimizi gördük

seher vakitlerinden
akşam karanlıklarına çekilirken izler
bir kibrit alevinin ömrüne sıkışmış
gölgeler gibi
karanlıklara direnmeyi de öğrenemedik

sahile vuran
yalnızlığın mavi hüznünü
yüreklerimize gömerken
her defa
tükenişimizi seyrettik ufuklarda
mutluluğu hak etmeyi beceremedik
direnci öğrenmeyi beceremediğimiz gibi

…ve aşka boyun eğdi kalplerimiz
teslimiyetinde tükenişimiz
.
.
.
.

b@r@n